1
الا ای آهوی وحشی کجایی
مرا با توست بسیار آشنایی

2
دو تنها و دو سرگردان دو بی‌کس
دو دامت در کمین از پیش و از پس

3
بیا تا حال یکدیگر بدانیم
مراد هم بجوییم ار توانیم

4
که می‌بینم که این دشت مشوش
چراگاهی ندارد ایمن و خوش

5
که خواهد شد بگویید ای حبیان
رفیق بیکسان یار غریبان

6
مگر خضر مبارک پی درآید
ز یمن همتش این ره سرآید

7
مگر وقت وفا پروردن آمد
که فالم لا تذرنی فرداً آمد

8
چنینم هست یاد از پیر دانا
فراموشم نشد، هرگز همانا

9
که روزی رهروی در سرزمینی
به لطفش گفت رندی ره‌نشینی

10
که ای سالک چه در انبانه داری
بیا دامی بنه گر دانه داری

11
جوابش داد گفتا دام دارم
ولی سیمرغ می‌باید شکارم

12
بگفتا چون به دست آری نشانش
که از ما بی‌نشان است آشیانش

13
چو آن سرو سهی شد کاروانی
ز تاک سرو می‌کن دیده‌بانی

14
برفت و طبع خوش باشم حزین کرد
برادر با برادر کی چنین کرد

15
مده جام می و پای گل از دست
ولی غافل مباش از دهر بدمست

16
نیاز من چه وزن آرد بدین ساز
که خورشید غنی شد کیسه‌پرداز

17
لب سر چشمه‌ای و طرف جویی
نم اشکی و با خود گفت و گویی

18
به یاد رفتگان و دوستداران
موافق گشته با ابر بهاران

19
چنان بی‌رحم زد زخم جدایی
که گویی خود نبودست آشنایی

20
چو نالان آمدت آب روان پیش
مدد بخشش از آب دیدهٔ خویش

21
نکرد آن همدم دیرین مدارا
مسلمانان مسلمانان خدا را

22
مگر خضر مبارک‌پی تواند
که این تنها بدان تنها رساند

23
تو گوهر بین و از خر مهره بگذر
ز طرزی کـ‌آن نگردد شهره بگذر

24
چو من ماهی کلک آرم به تحریر
تو از نون‌والقلم می‌پرس تفسیر

25
رفیقان قدر یکدیگر بدانید
چو معلوم است شرح از بر بخوانید

26
مقالات نصیحت گو همین است
که حکم انداز هجران در کمین است

27
روان را با خرد درهم سرشتم
وزو تخمی که حاصل گشت کشتم

28
فرح‌بخشی در این ترکیب پیداست
که مغز شعر نغز و جان اجزاست

29
بیا وز نکهت این طیب امید
مشام جان معطر ساز جاوید

30
که این نافه ز چین جیب حور است
نه زان آهو که از مردم نفور است