1
بیا ساقی، آن مِی که حال آوَرَد
کرامَت فَزاید، کمال آوَرَد

2
به من دِه که بَس بی‌دل افتاده‌ام
وَز این هر دو بی‌حاصل افتاده‌ام

3
بیا ساقی، آن مِی که عکسش ز جام
به کیخسرو و جَم فرستد پیام‌

4
بِده تا بگویم، به آواز نی‌
که جمشید کی بود و کاووس کی

5
بیا ساقی، آن کیمیایِ فُتوح‌
که با گنجِ قارون دَهَد عُمرِ نوح‌

6
بده تا به رویت گُشایند باز
درِ کامرانی و عُمْرِ دراز‌

7
بده ساقی آن مِی کز او جامِ جَم
زَنَد لافِ بینایی انْدر عَدَم‌

8
به من دِه که گردم به تاییدِ جام‌
چُو جَم، آگَهَ از سِرّ ِ عالَمْ تَمام

9
دَم از سِیرِ این دِیرِ دیرینه زَن
صَلایی به شاهانِ پیشینه زَن

10
همان مَنزل است این جهانِ خَراب‌
که دیده‌ست ایوانِ اَفراسیاب‌

11
کجا رایِ پیرانِ لشکر‌کشش؟
کجا شیده آن تُرکِ خَنجَر‌کشش؟

12
نه تنها شد ایوان و قصر‌ش به باد
که کس دَخمه نیزش ندارد به یاد‌

13
همان مرحله‌ست این بیابان دور
که گُم شد در او لشکرِ سَلْم و تور‌

14
چه خوش گفت جمشیدِ با تاج و گَنج
که «یک جو نَیَرزد سرایِ سِپَنْج‌»

15
بیا ساقی، آن آتشِ تابناک‌
که زَردُشت می‌جویَدش زیرِ خاک‌

16
به من دِه که در کیشِ رِندانِ مَست‌
«چه آتش‌پرست و چه دنیاپرست‌»

17
بیا ساقی، آن بِکرِ مستورِ مَست‌
که اَندر خرابات دارد نِشَست

18
به من دِه که بَدنام خواهم شدن
خرابِ مِی و جام خواهم شدن

19
بیا ساقی، آن آبِ اندیشه‌سوز‌
که گر شیر نوشَد شَوَد بیشه‌سوز‌

20
بده تا روَم بر فَلَک شیرگیر
به هم بر زَنم دامِ این گرگِ پیر‌

21
بیا ساقی، آن مِی که حورِ بهشت‌
عَبیرِ مَلایِک در آن می‌ سِرِشت‌

22
بده تا بُخوری در آتش کُنَم
مشامِ خِرَد تا اَبَد خَوش کُنَم

23
بده ساقی آن مِی که «شاهی» دهَد
به پاکیِّ او دل گواهی دهَد

24
مِیَ‌ام دِه مگر گَردَمَ ازْ عیبْ پاک‌
برآرَم، به عِشرت، سَری زین مغاک‌

25
چُو شُد باغِ روحانیانْ مَسکنم
در اینجا چرا تخته‌بندِ تَنَم؟

26
شرابم دِه و رویِ دولت ببین
خرابم کُن و گنجِ حکمت ببین

27
من آنم که چُون جام گیرم به دست
ببینم، در آن آینه، هر چه هست

28
به مستی، دَمِ پارسایی زَنَم
دَمِ خُسرَوی در گدایی زنم

29
به مستی تَوان دُرِّ اَسرار سُفت‌
که در «بی‌خودی» راز نَتْوان نَهُفت

30
که «‌حافظ‌» چو مستانه سازَد سُرود‌
ز چرخَش دهَد رود زُهره درود‌