صَلاح از ما چه می‌جوئی که مستان را صَلا گفتیم
به دورِ نرگسِ مستت سلامت را دعا گفتیم

درِ میخانه‌ام بُگشا که هیچ از خانقه نَگشود
گَرَت باور کند ورنی سخن این بود و ما گفتیم

من از چشمِ تو ای ساقی خراب افتاده‌ام لیکن
بلایی کز حبیب آید هِزارش مَرحَبا گفتیم

در این اشعار، گوینده به صورت استعاری و فلسفی به مسألهٔ آزادی، لذت زندگی، و پذیرش شکست‌های ناشی از عشق و مستانه‌زیستی می‌پردازد. او از ارتباط خود با ساقی، به‌ویژه در دنیای عرفانی و سلوک در مسیر عشق و آزادی، صحبت می‌کند. همچنین گوینده در این اشعار از تصمیمات و باورهای خود سخن می‌گوید که او را به جایی خاص رسانده‌اند و به‌طور غیرمستقیم از شکست‌هایی که در این مسیر متحمل شده، راضی است.

پیام شاهد فال:

• آزادی در عشق و لذت زندگی: «صَلاح از ما چه می‌جوئی که مستان را صَلا گفتیم» در این بخش گوینده اشاره به آزادی در زندگی و دوری از اصول متعارف دارد. او به کسانی که در جستجوی صلاح و راه راست‌اند، می‌گوید که از دید او، مستان (عاشقان) نباید در پی جستجوی کمال و صلح باشند. او آزادی در لذت‌های عشق را به عنوان یک رویکرد خاص انتخاب کرده است.
• آزادی از سنت‌های قدیمی و راه‌های بسته: «درِ میخانه‌ام بُگشا که هیچ از خانقه نَگشود» این بخش به‌طور واضح اشاره به آزادی از دنیای سنتی و محدودیت‌های عرفانی دارد. گوینده از میخانه، که نماد آزادی و رهایی از موانع است، صحبت می‌کند و بیان می‌کند که برخلاف خانقه (مکان عبادت و رهبانی)، او در میخانه در جستجوی آزادی است و در این مسیر به روی خود درهای بسته را باز کرده است.
• پذیرش شکست‌های ناشی از عشق و تقدیر: «من از چشمِ تو ای ساقی خراب افتاده‌ام لیکن بلایی کز حبیب آید هِزارش مَرحَبا گفتیم» در این بخش، گوینده با زبان شاعرانه از آسیب‌ها و دشواری‌هایی که به واسطهٔ عشق متحمل شده، سخن می‌گوید. او به‌طور واضح از خرابی و نابودی در مسیر عشق سخن می‌گوید، اما این آسیب‌ها را با خوشحالی و پذیرش کامل می‌پذیرد و می‌گوید که بلاهای عشق از سوی معشوق (حبیب) را به‌عنوان هدیه‌ای خوشایند می‌پذیرد.