غزل شماره ۹۶ حافظ : دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد
غزل شماره ۹۷ حافظ : شراب و عیش نهان چیست؟ کار بی‌بنیاد
غزل شماره 98 حافظ : دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد
غزل شماره ۹۹ حافظ : روز وصل دوستداران یاد باد
غزل شماره ۱۰۰ حافظ : جمالت آفتاب هر نظر باد
غزل شماره 101 حافظ : صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد
غزل شماره 102 حافظ : تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
غزل شماره 103 حافظ : حسن تو همیشه در فزون باد
غزل شماره 104 حافظ : خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد
غزل شماره 105 حافظ : دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد
غزل شماره 106 حافظ : پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد
غزل شماره 107 حافظ : عکس روی تو چو برآینه جام افتاد
غزل شماره 108 حافظ : آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد
غزل شماره 109 حافظ : بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد
غزل شماره 110 حافظ : همای اوج سعادت به دام ما افتد
غزل شماره 111 حافظ : درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
غزل شماره 112 حافظ : کسی که حسن خط دوست در نظر دارد
غزل شماره 113 حافظ : دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد
غزل شماره 114 حافظ : دلی که غیب نمای است و جام جم دارد
غزل شماره 115 حافظ : آن کس که به دست، جام دارد
غزل شماره 116 حافظ : بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد
غزل شماره 117 حافظ : هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد
غزل شماره 118 حافظ : هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد
غزل شماره 119 حافظ : مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد
غزل شماره 120 حافظ : آن که از سنبل او، غالیه تابی دارد
غزل شماره 121 حافظ : شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد
غزل شماره 122 حافظ : جان بی جمال جانان میل جهان ندارد
غزل شماره 123 حافظ : روشنی طلعت تو ماه ندارد
غزل شماره 124 حافظ : نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد
غزل شماره 125 حافظ : اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد
غزل شماره 126 حافظ : سحر بلبل حکایت با صبا کرد
غزل شماره 127 حافظ : بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد
غزل شماره 128 حافظ : به آب روشن می عارفی طهارت کرد
غزل شماره 129 حافظ : صوفی نهاد دام و سر حقه، باز کرد
غزل شماره 130 حافظ : بلبلی خون جگر خورد و گلی حاصل کرد
غزل شماره 131 حافظ : چو باد، عزم سر کوی یار خواهم کرد
غزل شماره 132 حافظ : دل از من برد و روی از من نهان کرد
غزل شماره 133 حافظ : دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد
غزل شماره 134 حافظ : دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد
غزل شماره 135 حافظ : دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد
غزل شماره 136 حافظ : سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد
غزل شماره 137 حافظ : به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد
غزل شماره 138 حافظ : یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد
غزل شماره 139 حافظ : رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد
غزل شماره 140 حافظ : دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد
غزل شماره 141 حافظ : چه مستی است؟ ندانم که رو به ما آورد
غزل شماره 142 حافظ : صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد
غزل شماره 143 حافظ : برید باد صبا دوشم آگهی آورد
غزل شماره 144 حافظ : یارم چو قدح به دست گیرد
غزل شماره 145 حافظ : دلم جز مهر مه‌رویان، طریقی بر نمی‌گیرد
غزل شماره 146 حافظ : ساقی ار باده از این دست به جام اندازد
غزل شماره 147 حافظ : دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد
غزل شماره 148 حافظ : در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
غزل شماره 149 حافظ : سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد
غزل شماره 150 حافظ : راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد
غزل شماره 151 حافظ : اگر روم ز پی‌اش فتنه‌ها برانگیزد
غزل شماره 152 حافظ : به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد
غزل شماره 153 حافظ : هر که را با خط سبزت سر سودا باشد
غزل شماره 154 حافظ : من و انکار شراب! این چه حکایت باشد؟
غزل شماره 155 حافظ : نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد
غزل شماره 156 حافظ : خوش است خلوت اگر یار یار من باشد
غزل شماره 157 حافظ : کی شعر خوش انگیزد خاطر که حزین باشد
غزل شماره 158 حافظ : خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد
غزل شماره 159 حافظ : گل بی‌رخ یار خوش نباشد
غزل شماره 160 حافظ : نفس باد صبا شک‌فشان خواهد شد
غزل شماره 161 حافظ : مرا مهر سیه چشمان ز ر بیرون نخواهد شد
غزل شماره 162 حافظ : روز هجران و شب فرقت یار آخر شد
غزل شماره 163 حافظ : ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد
غزل شماره 164 حافظ : یاری اندر کس نمی‌بینیم، یاران را چه شد؟
غزل شماره 165 حافظ : حافظ خلوت‌نشین، دوش به می‌خانه شد
غزل شماره 166 حافظ : گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد
غزل شماره 167 حافظ : دوش از جناب آصف، پیک بشارت آمد
غزل شماره 168 حافظ : عشق تو نهال حیرت آمد
غزل شماره 169 حافظ : در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد
غزل شماره 170 حافظ : مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد
غزل شماره 171 حافظ : صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد
غزل شماره 172 حافظ : سحرم دولت بیدار به بالین آمد
غزل شماره 173 حافظ : ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند
غزل شماره 174 حافظ : نه هر که چهره برافروخت دلبری داند
غزل شماره 175 حافظ : هر که شد محرم دل در حرم یار بماند
غزل شماره 176 حافظ : رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند
غزل شماره 177 حافظ : حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند
غزل شماره 178 حافظ : دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
غزل شماره 179 حافظ : دوش دیدم که ملایک دَرِ میخانه زدند
غزل شماره 180 حافظ : نقدها را بُوَد آیا که عَیاری گیرند؟
غزل شماره 181 حافظ : گر می‌فروش حاجت رندان روا کند
غزل شماره 182 حافظ : دلا بسوز که سوز تو کارها بکند
غزل شماره 183 حافظ : مرا به رندی و عشق، آن فضول عیب کند
غزل شماره 184 حافظ : طایر دولت اگر باز گذاری بکند
غزل شماره 185 حافظ : کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند
غزل شماره 186 حافظ : آن کیست کز روی کرم، با ما وفاداری کند
غزل شماره 187 حافظ : سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند؟
غزل شماره 188 حافظ : در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند
غزل شماره 189 حافظ : سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند، بنشانند
غزل شماره 190 حافظ : غلام نرگس مست تو تاجدارانند
غزل شماره 191 حافظ : آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند
غزل شماره 192 حافظ : شاهدان گر دلبری زین سان کنند
غزل شماره 193 حافظ : گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند؟
غزل شماره 194 حافظ : واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند
غزل شماره 195 حافظ : دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند؟
غزل شماره 196 حافظ : شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند
غزل شماره 197 حافظ : باشد که ای دل در میکده ها بگشایند
غزل شماره 198 حافظ : کنون که در چمن آمد گل از عدم به وجود
غزل شماره 199 حافظ : سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود
غزل شماره 200 حافظ : یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود
غزل شماره 201 حافظ : تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود
غزل شماره 202 حافظ : پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود
غزل شماره 203 حافظ : یاد با آنکه سر کوی توام منزل بود
غزل شماره 204 حافظ : دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود
غزل شماره 205 حافظ : دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود
غزل شماره 206 حافظ : یک دو جامم دی سحرگه اتفاق افتاده بود
غزل شماره 207 حافظ : گوهر مخزن اسرار همان است که بود
غزل شماره 208 حافظ : به کوی میکده یا رب سحر چه مشغله بود؟
غزل شماره 209 حافظ : دیدم به خواب خوش که به دستم پیاله بود
غزل شماره 210 حافظ : آن یار کز او خانه ما جای پری بود
غزل شماره 211 حافظ : مسلمانان مرا وقتی دلی بود
غزل شماره 212 حافظ : در ازل هر کو به فیض دولت ارزانی بود
غزل شماره 213 حافظ : خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود
غزل شماره 214 حافظ : قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود
غزل شماره 215 حافظ : از دیده خون دل همه بر روی ما رود
غزل شماره 216 حافظ : چو دست بر سر زلفش زنم به تاب رود
غزل شماره 217 حافظ : از سر کوی تو هر کاو به ملالت برود
غزل شماره 218 حافظ : ساقی حدیث سرو و گل و لاله می‌رود
غزل شماره 219 حافظ : خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود
غزل شماره 220 حافظ : گرچه بر واعظ شهر این سخن آسان نشود
غزل شماره 221 حافظ : ترسم که اشک در غم ما پرده‌در شود
غزل شماره 222 حافظ : گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود؟
غزل شماره 223 حافظ : بخت از دهان دوست نشانم نمی‌دهد
غزل شماره 224 حافظ : رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید
غزل شماره 225 حافظ :ابرِ آذاری برآمد بادِ نوروزی وزید
غزل شماره 226 حافظ : اگر به باده مشکین دلم کشد، شاید
غزل شماره 227 حافظ : گفتم غم تو دارم گفتا غمت سرآید
غزل شماره 228 حافظ : بر سر آنم که گر ز دست برآید
غزل شماره 229 حافظ : دست از طلب ندارم تا کام من برآید
غزل شماره 230 حافظ : چو آفتاب می از مشرق پیاله برآید
غزل شماره 231 حافظ : زهی خجسته زمانی که یار بازآید
غزل شماره 232 حافظ : اگر آن طایر قدسی ز درم بازآید
غزل شماره 233 حافظ : نفس برآمد و کام از تو بر نمی‌آید
غزل شماره 234 حافظ : ز دل برآمدم و کار بر نمی آید
غزل شماره 235 حافظ : مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید
غزل شماره 236 حافظ : معاشران ز حریف شبانه یاد آرید
غزل شماره 237 حافظ : بیا که رایت منصور پادشاه رسید
غزل شماره 238 حافظ : بوی خوش تو هر که ز باد صبا شنید
غزل شماره 239 حافظ : معاشران، گره از زلف یار باز کنید